Maar in dit bericht gaat het over de theorie dat het het universum en onze wereld met al haar bewoners een simulatie is. We leven dan niet in 'base reality' (de oorspronkelijke wereld), maar in een A.I. gegenereerde werkelijkheid. Denk aan de filmtrilogie 'The Matrix' waar de mensen denken en geloven dat ze in een fysieke realiteit leven maar in werkelijkheid zitten ze zonder het te weten ingeplugd in een geavanceerde digitale constructie die onder toezicht en controle staat van een hogere macht (de architect). Slechts een kleine groep slaagt erin zich te unpluggen uit die illusie matrix en onder te duiken in de 'echte' wereld. Er is evenwel een kleine nuance gezien de mensen uit de Matrix films zelf geen simulaties zijn. Ze zijn echt, maar zitten via hun brein (mind/zintuigen) aangesloten op een systeem wat een virtuele realiteit genereert, terwijl ze zelf in een soort voedselpod opgesloten zitten. Bij een gelijkaardige situatie zou ons universum en haar bewoners een soort virtuele simulatie kunnen zijn waar zielen (bewustzijn) inpluggen (bij de geboorte) en uitpluggen (bij het sterven). Het moment wanneer de ziel zich verbindt met de avatar is trouwens zichtbaar als een lichtflits bij het samenkomen van eicel en zaadcel.
Dit roept uiteraard veel vragen op (mocht dit waar zijn). Hoe werkt die computer? Wie schreef het
programma? Waar haalt de computer de immense hoeveelheid energie en 'atomen' vandaan om
een levensecht universum te manifesteren? Wat zijn de regels van het
programma? Is het een soort spel? Zijn er opdrachten en levels? Hoe kun je
'winnen' en het programma verlaten en terugkeren naar base reality?
Er zijn massa's vragen die onbeantwoord blijven. En het lijkt erop dat de
wetenschappers en filosofen momenteel niet in staat zijn het mysterie te
ontrafelen. Er zijn zowel argumenten voor als tegen de simulatietheorie. Dit
simulatie idee is trouwens niet zo nieuw, het is duizenden jaren oud maar
werd toen met andere woorden beschreven gezien de mensen van toen niet de
terminologie hadden van nu (woorden zoals computer, digitaal, artificiële
intelligentie, virtuele wereld,...). Men kan het simulatie verhaal ook zien als een metafoor (zie deel 2: Tom Campbell). In dat geval wordt het concept van een virtuele realiteit als beeldspraak gebruikt om de werkelijkheid te verklaren.
Via de 5 belangrijkste zintuigen kan de mens een fysieke en materiële wereld
ervaren en waarnemen in en met de geest (zien, horen, voelen, proeven en ruiken). Maar dat
betekent daarom niet dat die wereld 'daarbuiten' ook écht en reëel is of er
precies zo uitziet, zo voelt en zo klinkt als de (beperkte) zintuigen tonen.
Wie een VR bril op het hoofd zet, ervaart een levensechte virtuele wereld en
raakt al snel begoocheld door de computerbeelden (vooral met de nieuwe Vision Pro van Apple). Die beelden zijn in feite
digitale data (enen en nullen) die omgezet worden tot signalen die het brein
dan verwerkt en waarneemt als beeld en klank. Maar ook de werelden van
materie die we 'daarbuiten' ervaren, zijn in feite niets anders dan
elektrische signalen (radio golflengten) die we omzetten in beeld, klank,
tast, smaak en geur via de zintuigen. En die zintuigen zijn, als decodeer instrumenten, beperkt tot een
klein segment van het hele frequentiespectrum (volgens bepaalde onderzoekers
slechts 0,05% van het spectrum). Met andere woorden: de menselijke zintuigen blijken erg
beperkte instrumenten te zijn om de werkelijkheid te decoderen. In feite lopen we
stekeblind en onwetend rond in een immens universum. En wat we waarnemen is
slechts een subjectieve interpretatie die beperkt en begrensd wordt door de
capaciteiten van de zintuigen. De bevindingen en ontdekkingen uit de
kwantumfysica zaaien nog meer twijfel. Hoe dieper de wetenschappers graven,
hoe meer ze tot de conclusie komen dat materie en haar componenten
(subatomaire deeltjes) eigenlijk niet echt bestaan. Het zijn eerder 'relaties tussen waarschijnlijkheden' in plaats van vaste deeltjes en bewegende golven.
Bij het bekende dubbele spleet experiment worden elektronen door 2 spleten
op een lichtgevoelig scherm afgevuurd. Dit toont een interferentiepatroon
wat wijst op het golfachtig gedrag der elektronen. Maar wanneer hetzelfde
experiment wordt uitgevoerd onder observatie (waarneming) dan gedragen de
elektronen zich als deeltjes in plaats van als golven. Een deeltje wordt pas
'realiteit' wanneer het wordt gemeten (waargenomen). Voordien is het een
potentialiteit, het bevindt zich in 'superpositie'. Dit is op zijn minst
bizar te noemen, realiteit is blijkbaar geen vast gegeven, de waarnemer
(bewustzijn) bepaalt mee de uitkomst. De aanhangers van de simulatietheorie zien
dit als een aanwijzing dat we mogelijks in een simulatie leven, waarbij de
'realiteit' pas wordt gegenereerd wanneer er een waarnemer is. Zoals gezegd
is dit geen nieuw idee. De boeddha zei reeds:
'it's your mind that creates the world'. Het is bewustzijn die
potentiële data en informatie laat inklappen tot 'materie' en zo werelden
tevoorschijn brengt. Niet enkel deze 3D wereld, maar alle werelden in alle
dimensies zijn dan virtuele realiteiten door bewustzijn tot aanschijn
gebracht uit base reality. Die oorspronkelijke basisrealiteit wordt
leegte of Śūnyatā genoemd in het boeddhisme, de openheid of
stilte vol potentie.
Bij een ander onderzoek uit 2017 (Universiteit van Washington) werd aangetoond dat men kwaadaardige computercode kan inbouwen in fysieke DNA-strengen. Het doel van het experiment was om aan te tonen dat computers die werken met gensequenties kwetsbaarder zijn voor aanvallen. Maar door het experiment werd ook (wellicht onbedoeld) onthuld dat de fysieke realiteit in feite een soort computercode is en dat altijd is geweest. Met andere woorden: de werkelijkheid is geprogrammeerd.
Nick Bostrom
Oxford filosoof Nick Bostrom schreef reeds in 2003 een artikel:
Are you living in a computer simulation? Bostrom argumenteert hoe een geavanceerde 'posthumane' (of transhumane)
samenleving een kunstmatige menselijke geest (mind) zou kunnen ontwikkelen.
Posthumaan betekent (volgens Bostrom) super ontwikkelde mensen die erin
geslaagd zijn hun cognitieve en fysieke vermogens uit te breiden tot ver voorbij
de grenzen van wat nu als 'normaal' en denkbaar wordt beschouwd.
Bijvoorbeeld mensen die veel langer leven in optimale fysieke gezondheid en
die meester zijn over hun emoties en gedachten. Een geavanceerde samenleving
zou in staat zijn om een enorme rekenkracht te ontwikkelen die dan gebruikt
kan worden om bewuste menselijke body/mind avatars te maken die op hun beurt
(en zonder dat ze dit beseffen) geplaatst worden in een realistische
artificiële omgeving (simulatie).
Wanneer we de razendsnelle vooruitgang zien op het gebied van
videospelletjes en dingen als Midjourney en ChatGPT is het enigszins te
begrijpen hoe reusachtige computersimulaties ter grootte van de Aarde (qua rekenkracht) ooit
zouden kunnen bestaan. Toen Pong in de jaren zeventig verscheen, bestond het
spel uit een paar pixels op een scherm dat een 2D-tafeltennisspel
simuleerde. Vijftig jaar later zijn er VR headsets met sensoren om
gedetailleerde 3D-werelden te betreden, te voelen en daar te communiceren
met levensechte gesimuleerde personages. Apple lanceerde onlangs zijn Vision Pro bril, een nieuwe stap richting het genereren van een augmented en gemengde virtuele realiteit. Het is dus niet ondenkbaar dat een toekomstige posthumane beschaving een
levensechte wereld op een veel grotere schaal zou kunnen creëren (en projecteren in de geest). Een wereld
waar de personen geloven dat ze bewuste en onafhankelijke wezens zijn. Een
wereld waarin de omgeving zo realistisch echt en duidelijk ervaarbaar is dat
hij als een echte werkelijkheid beleefd wordt. Met andere woorden, een wereld zoals de
onze. De enige vraag is dan hoe die wereld levend te maken? De personages in
een videospel worden pas 'levend' wanneer een mens ze bestuurt. In de Avatar
films kan Jake Sully een kunstmatig gemaakte Na'vi hybride pas animeren
wanneer zijn bewustzijn (mind) zich ermee verbindt. Later in het verhaal
wordt zijn menselijk bewustzijn permanent verbonden met zijn Na'vi avatar
via het ritueel met de 'Boom des Levens' en het 'Oog van Eywa'. Net zo zou
de Aarde simulatie en de fysieke mensenlichamen tot leven kunnen komen door
er zielen (bewustzijn) mee te verbinden. Zielen die uit vrije wil meespelen
of in de val gelokt worden (soul trap)? Een intrigerende vraag...
1. Een menselijke beschaving slaagt er niet in om een posthumaan
stadium te bereiken. Met andere woorden: alle mensachtige (of intelligente)
beschavingen in het universum sterven uit of vernietigen zichzelf
(kernoorlogen, natuurrampen, dodelijke ziekten,...) voordat ze de
technologie en rekenkracht ontwikkelen om gesimuleerde werkelijkheden en
voorouderlijke simulaties te creëren.
2. Mensachtige beschavingen bereiken wél een posthumaan stadium, maar
niemand binnen die geavanceerde samenlevingen heeft belangstelling voor het
uitvoeren van een voorouder-simulatie. Misschien willen ze hun middelen niet
aan een dergelijke activiteit besteden, of heeft hun samenleving wetten
uitgevaardigd die dit soort activiteiten verbieden. Op het eerste gezicht
lijkt dit tweede scenario hoogst onwaarschijnlijk. Immers, hedendaagse
onderzoekers en wetenschappers willen maar al te graag een gedetailleerde
simulatie maken van een favoriete tijd in de geschiedenis, hetzij voor
academische doeleinden of gewoon als puur vermaak. Maar wellicht hebben
posthumane beschavingen andere prioriteiten en belangen. Zoals Bostrom
stelt:
'Misschien zullen veel van onze menselijke verlangens als dwaas worden
beschouwd in het posthumane tijdperk.
In dat geval zouden voorouderlijke simulaties opnieuw uitblijven.
3. In het derde scenario bereikt de mens ooit een posthumaan stadium en kiest hij eveneens voor krachtige voorouder-simulaties. Bostrom stelt dat als deze stelling juist is, en als slechts één beschaving ergens in het universum het simulatiepunt zou bereiken, 'dan leven we nu vrijwel zeker in een simulatie als gesimuleerde avatars.'
De 'echte' wereld die door deze geavanceerde samenleving wordt bewoond, wordt dan de 'basiswerkelijkheid' genoemd (base reality). Als technologie en rekenkracht in een basiswerkelijkheid sterk genoeg zijn om duizend gesimuleerde werelden te creëren, hoe groot is dan de kans dat we in de ene 'ware' basiswerkelijkheid leven? Het is veel waarschijnlijker dat we in één van de duizenden gesimuleerde werelden leven, in plaats van in de oorspronkelijke echte wereld (waar of wat dat ook mag zijn). Het is een zeer ontnuchterende gedachte. Het betekent dat alles wat we weten over het universum slechts een stipje is binnen een veel grotere werkelijkheid die voor de rest volledig verborgen blijft.
Waarom zouden beschavingen of bepaalde galactische rassen de moeite nemen om
een simulatie te maken? Vooral ook omdat het creëren van zeer complexe
kunstmatige werelden veel middelen, energie en computerkracht vergen. En omdat
de makers ook veel tijd moeten besteden aan het toezicht houden op een goede
werking van het systeem. Dus waarom zou een beschaving of groep dit überhaupt
willen doen? Er zijn een aantal mogelijke antwoorden. Het eerste antwoord is:
waarom niet? Mensen vermaken zich nu ook al met spelletjes zoals De Sims en
andere sociale simulatie games. Voor God 'spelen' op een scherm met een groep
gesimuleerde personages is een aanvaardbare en leuke manier om de tijd te
doden. Velen zijn er zelfs verslaafd aan en gebruiken het als vlucht uit de
barre en harde realiteit. En wellicht zal dit in een posthumame samenleving
nog steeds een vorm van entertainment zijn, hoewel dan veel gesofisticeerder.
Andere antwoorden zijn te verdelen in 2 hoofdgroepen: beperkend of bevrijdend.
De negatieve redenen zijn controle en macht. In dat geval wordt een simulatie
gebruikt (planeet Aarde) om een in oorsprong vrij bronbewustzijn (Zelf/Ziel) te verbinden aan een avatar (fysiek lichaam). De avatar is uitgerust met
bepaalde decodeer apps (zintuigen + mind) die een bepaalde 3D realiteit
genereren uit de elektrische signalen of data die de 'hoofdcomputer' uitzendt.
De zielen worden vastgehouden in de simulatie in een soort loop van geboorte
en sterven (soultrap) als energetische voedselbron en slaven werkkracht. Denk aan de Matrix films en de verhalen over Archonten
en Anunnaki. De positieve redenen zijn evolutie en expansie
(bewustzijnsgroei). In dat geval wordt een simulatie gebruikt door het vrij
bronbewustzijn om lessen te leren en ervaringen te beleven zonder echt gevaar of
blijvende consequenties. Net zoals de vliegtuig simulator maar dan een simulator voor
zintuigelijke ervaringen en fysieke relaties.
Bostrom speculeert dat een posthumane beschaving wellicht de ontwikkeling van
simulaties zou stoppen omwille van ethische redenen. Vergelijkbaar met de
argumenten rond geavanceerde robotica, zou men kunnen besluiten dat het
immoreel is om een heel universum te runnen waarin de bewoners geloven dat ze
echt zijn, dat ze pijn kunnen voelen en lijden en dat ze andere bewuste wezens
geweld kunnen aandoen. De ontwikkelaars van simulaties zijn dan eigenlijk
god-achtige scheppers geworden die toezicht houden op hun schepping.
Uiteindelijk zouden hun gecreëerde simulaties zo geavanceerd kunnen worden dat
de gesimuleerde mensen ook een (gesimuleerd) posthumaan stadium bereiken, en
hun eigen simulaties beginnen. En zo verder, voor altijd. Simulaties binnen
simulaties. Bostrom speculeert verder over de mogelijkheid dat uit deze opzet een
hiërarchische religie ontstaat, waarin de scheppers de Goden zijn en de
simulaties-binnen-de-simulaties lager in de spirituele keten staan.
Elon Musk
Ook Elon Musk acht de kans groot dat we in een simulatie leven. Een belangrijk
argument voor hem is de razendsnelle technologische en digitale evolutie die
we als mensheid doormaken en initiëren. Veertig jaar geleden was er het
videospel Pong, twee simpele rechthoeken en een stip. En slechts enkele
decennia later zijn er reeds 4K fotorealistische 3D simulaties waar miljoenen
mensen tegelijkertijd in meespelen. En elke maand worden de games
gesofisticeerder en de mogelijkheden beter. Augmented reality en Metaverse
werelden worden nu volop ontwikkeld. Binnenkort zijn de games en de virtuele
werelden niet meer te onderscheiden van de werkelijkheid. Volgens Musk kunnen
we spreken van een Multiversum wat bestaat uit vele simulaties, boeiende
virtuele werelden waar allerlei ervaringen te beleven vallen. Dit brengt hem op de
gedachte dat de oorspronkelijke wereld (base reality) in wezen wellicht een
vrij saaie bedoening moet zijn. Er valt nu eenmaal niet veel te beleven in de
'leegte' of Śūnyatā. Of zoals
Talking Heads
zingt: 'Heaven is a place where nothing ever happens'. Vandaar al die
simulaties die de collectieve mind creëert, gewoon uit verveling.
Bedenk ook (zoals gezegd) dat wat we als 'werkelijkheid' waarnemen nu al
gedeeltelijk een simulatie is die door de hersenen wordt gecreëerd.
Elektromagnetische golven worden door de zintuigen en het brein omgezet in
beeld en klank. Een boom is een complex van atomaire trillingen en vibraties
die pas als een boom wordt gezien in het brein door de waarneming via
bewustzijn. Zonder bewustzijn, geen boom. Zonder waarnemer, geen schepping. Er is dus een datastroom die door de zintuigen wordt waargenomen en in/uit het brein geprojecteerd wordt als een (virtuele) realiteit. De
wereld lijkt fysiek maar is het
niet, de wereld is mentaal en 'gemaakt' uit bewustzijn. De zintuigen en mind zijn
de interface om de code van de mentale wereld ervaarbaar te maken als 3D
realiteit. We gebruiken onze ervaringen uit het verleden om de data die we
ontvangen te verwerken en af te stemmen op waarschijnlijkheden via een aantal
kosmische wetten die de functies van de waarnemer duiden (Wet van Aantrekking,
Geslacht, Correspondentie, Oorzaak en Gevolg, Polariteit,...). De wetten werken dan als een set regels die de virtuele realiteit sturen en begrenzen.
Volgens theoretisch natuurkundige David Bohm is realiteit simpelweg dat wat we
voor waar aannemen, dat wat we geloven. En wat we geloven is gebaseerd op onze
waarnemingen die afhankelijk zijn van wat we zoeken en denken (mind) en
ervaren via de zintuigen. Realiteit is dus een subjectieve ervaring. Wat we
als waarheid geloven, is wat we als realiteit ervaren. Het brein filtert de
informatie op basis van de parameters die het heeft aanvaard en de programma's
die het in de loop der tijd heeft opgeslagen. Die programma's helpen om de
frequenties (van de realiteit) te decoderen en worden sinds de geboorte
geschreven. Het is mogelijk die programma's te herschrijven (via meditatie,
spirituele technieken) zodat een bredere decodering mogelijk wordt en een
andere realiteit ervaren wordt (siddhi's, activering van hogere zintuigen of chakra's).
Is de Aarde simulatie bedoeld om te testen waar we als mensheid uiteindelijk
zouden eindigen indien we de vrije wil hebben om willekeurige keuzes te maken
gedurende lange periodes? De Hopi beweren dat we nu in de vijfde wereld leven,
de vorige vier zijn ten onder gegaan. Zal dit vijfde simulatiespel ook tot
zelfvernietiging leiden via nucleaire oorlogen bijvoorbeeld? Hoewel er veel
theorieën en speculaties zijn, toch kennen we het doel van de simulatie niet,
noch de spelregels, noch de individuele missies van elke speler. En kan die
missie of taak opnieuw geprogrammeerd worden eenmaal men in de simulatie is?
Zodat een aangenamer en gunstiger leven gesimuleerd wordt?
Het is aanneembaar dat bewustzijn (als zielsfragment) de animator is van de
fysieke avatar in de simulatie. Maar de zintuigelijke indrukken zijn zo intens
en overweldigend en het lichaam zo echt en aanwezig dat de mens vergeet wie
hij werkelijk is. De ervaringen zijn overweldigend waardoor de ziel zich
verliest in het spel. Net zoals Jake Sully zich 'verliest' als Na'vi op
Pandora (hij vergeet zijn herinnering aan de lifepod waar zijn mensenlichaam
ligt). Om het ware Zelf (en base reality) te ontdekken, dienen we op regelmatige basis los te
koppelen van de simulatie, de zintuigelijke informatie en de mind te
verstillen en naar binnen te keren (meditatie). Anders verliezen we het
contact met de essentie van wie we zijn en worden we beheerst door de
wervelende wereld van de simulatie waar we een onwetend slachtoffer der
gebeurtenissen worden in plaats van een bewuste creator.
Billy Carson
Niets is wat het lijkt. Vooral niet wat geprojecteerd wordt op de overal
aanwezige schermpjes, met name de propaganda, deep fakes en gesponnen
verhalen. Maar wat als ook de dagelijkse 'realiteit' die men ziet, aanraakt en
ervaart niet is wat het lijkt te zijn. Wat als het universum wat we waarnemen
geen vaste driedimensionale wereld is, maar een projectie van iets anders, van
een tweedimensionaal vlak. Een soort hologram waar tijd en ruimte illusies
zijn en waar niets werkelijk bestaat behalve bewustzijn (awareness). En wat als fragmenten
van dit bewustzijn (aka de mensheid) gevangen zitten in deze holografische
simulatie? Dit concept is de kern van Billy Carson's boek 'Compendium of the
Emerald Tablets'. Reeds in de jaren negentig verscheen een baanbrekend boek
van Michael Talbot over dit thema: 'Het Holografisch Universum'. Het idee
roept uiteraard vele vragen op. Zoals: van waar wordt het hologram dan
geprojecteerd, wie projecteert het en waarom? En als we een soort virtueel
game spelen, wat is dan de reden, wat is het doel, en maakt het dan eigenlijk
enig verschil uit wat we doen? Volgens Thomas Campbell wel, de virtuele
simulatie dient als groei- en leerplek voor bewustzijn (zie deel 2). De meeste onderzoekers
van de simulatie theorie zijn het in ieder geval over 1 ding eens: bewustzijn
is fundamenteel.
Volgens Billy Carson ervaren we een fractale, holografische matrix waarbij de
'randen' van het universum tweedimensionale vlakken zijn die een
driedimensionale dodecaëder vormen, die op zijn beurt de holografische
fractalen projecteert waar wij deel van uitmaken en waar we als bewustzijn
(Ziel) in gevangen zitten. Net als het signaal wat live uitgezonden wordt
vanuit een TV station en dan een hele wereld op het scherm kan tonen. De
acteurs bevinden zich niet in of op het scherm maar zijn nog steeds in
de studio. Net zo bevinden de Zielen zich niet echt in dit 3D ruimte-tijd
model. De hele (levens)film wordt via een frequentie signaal geprojecteerd als
het hologram wat dan ervaren wordt via de zintuigelijke filters. Vergelijkbaar
met de gamer die een avatar speelt in een videogame, de gamer zit niet in het
game maar animeert een figuurtje die avonturen beleeft in een virtueel
universum. Er is niemand echt hier in de 3D matrix, het is een soort
virtuele en tijdelijke gevangenis en/of leerschool (afhankelijk van de theorie) voor Zielen (bewustzijn).
Wat we zintuigelijk ervaren als een 'vaste' realiteit is een hologram,
gecreëerd door licht, klank en gedachten. Deze wereld is hier mede dankzij de
hogere lichtfrequenties van het bewustzijn der spelers die de wereld tot
aanschijn helpen brengen. En net als in een videospel verschijnt het volgende
frame pas wanneer de karakters op het scherm er aanwezig zijn en het frame
waarnemen. Voordien en nadien bestaan de levels in het spel enkel als digitale
code. Pas wanneer de speler het level of de locatie betreedt, wordt de code
omgezet in beelden, kleuren, geluiden,... Het doet denken aan het beruchte
waarnemer effect uit de kwantum fysica.
Als een boom in een bos omvalt en er is niemand in de buurt om het te
horen, maakt hij dan een geluid? Een mogelijk antwoord is nee, want om geluid te horen dient er een waarnemend bewustzijn te zijn.
Een fractaal is een geometrische vorm die
kan worden opgesplitst in delen waarbij elk deel een verkleinde kopie is van
het geheel. Het hologram werkt op dezelfde manier, dus elk deel van het
hologram bevat altijd alle informatie van het hele hologram. De levensbloem is
een voorbeeld van een fractaal patroon wat structuur geeft aan het universum.
Overal vinden we kenmerken die wijzen op fractalen en heilige geometrie als de
code die de vormen en functies regelt. Van de spiraalvormige sterrenstelsels
en de vertakkingspatronen van bomen tot de replicatie van cellen, de
constructie van sneeuwvlokken en zelfs de neurale netwerken in de hersenen. De
fractale aard van het universum is opvallend en suggereert de blauwdrukken van
een intelligente Schepper.
Volgens Carson probeerden Thoth, de Atlantiërs en andere geavanceerde wezens het hologram te manipuleren om bepaalde doelen te bereiken. Het hologram
is namelijk 'neutraal' en met de juiste kennis kan men de 'realiteit'
veranderen. Ook kennis is neutraal en kan zowel gebruikt worden ten goede of
ten kwade. Kennis (weten) is het geboorterecht van iedere mens en is in staat
om hem te bevrijden van fysieke beperkingen en zelfs de dood.
Thoth
bouwde de piramides en de hallen van Amenti om zijn fysieke incarnaties te
verlengen en om veroudering en dood te verhinderen. Volgens Thoth bevindt de
mensheid zich op mentaal/emotioneel/spiritueel vlak nog in het stadium van een
zuigeling. Tal van vermogens dienen nog tot ontwikkeling te komen. Als een holografische projectie van een
hogere dimensie is dit universum niet vast en gefixeerd, het lijkt alleen
maar zo. Zelfs de Ouden geloofden dat licht, klank en gedachten samenwerken om
de illusie van een driedimensionale realiteit te creëren. Dit impliceert
dat de 3D realiteit geen vast en fysiek 'ding' is, maar eerder een dynamische
en kneedbare projectie, gecreëerd door het samenspel van frequentiepatronen
(licht, klank en gedachten).
Carson suggereert dat onze
geesten (fragmenten van bewustzijn) gevangen zitten in deze holografische projectie. En de
fysieke lichamen en het hele fysieke universum zijn manifestaties van deze
projectie. Het bestaan in deze realiteit is met andere woorden een soort
illusie. Een tijdelijke gevangenis die het bewustzijn vasthoudt in de
illusie van tijd, ruimte en materie. De 'controllers' op deze planeet manipuleren de mensheid via mindcontrol waardoor we
collectief deze 'realiteit' bevestigen, bestendigen en co-creëren. Door het
manipuleren van licht, beeld, klank en gedachten worden onze geesten
geprogrammeerd en wordt ons verteld wat we moeten geloven en denken. Het gevolg is dat we collectief die realiteit tevoorschijn brengen die zij wensen. Nochtans kunnen we
als mensheid makkelijk de illusie doorprikken en een andere 'realiteit'
manifesteren mochten we dat collectief wensen en kiezen. Onthoud dat deze
controlerende bloedlijn families niet de scheppers van het hologram zijn, maar
net als wij 'gevangen' zitten. Wel bezitten ze de macht, het geld, de
organisaties en de occulte kennis om de mensheid en de realiteit naar hun hand
te zetten. Maar hoelang nog? Hun volgende doel is reeds bekend: ontmenselijking, totale
wereldcontrole en de vrije ziel ketenen in slavernij. De mensheid is verdeeld,
verstrooid en ongelofelijk naïef. Er is geen eenheid en waarheid onder de mensen, enkel
afscheiding, verdeling en beperking waardoor we gevangen blijven in de holografische
matrix die 'de controllers' sturen en manipuleren.
Don Juan
Carlos Castaneda schreef een reeks bekende boeken over zijn leertijd bij de Yaqui sjamaan Don Juan. Volgens Indiaanse sjamanen is er een immense strijd bezig om de geest (mind). Don Juan stelt in de boeken: 'Er is een roofdier uit de diepten van de kosmos gekomen en het heeft de heerschappij over het leven op Aarde overgenomen. Op deze planeet zijn roofdieren heer en meester. En ze hebben de mens volgzaam en hulpeloos gemaakt.' Hoe dan? Hij vervolgt: 'Ze zijn oneindig veel efficiënter en georganiseerder dan de mensen. Om ons gehoorzaam, gedwee en zwak te houden, hebben de roofdieren een verbluffende strategie bedacht. Verbluffend vanuit het oogpunt van een aanvaller, maar afschuwelijk vanuit het oogpunt van de slachtoffers. Ze gaven ons hun mind (geest, verstand)!'
Een boude bewering die tot verschillende interpretaties kan leiden. Zoals het verhaal van de Anunnaki die de Aardse mens (homo erectus) lang geleden aanpassen door een stuk van hun eigen genetische code in te brengen en ook een deel van het menselijk DNA uit te schakelen (tegenwoordig junk DNA genoemd)
om zo de vermogens van de mens te beperken en het bewustzijn te
verlagen. Lees het hele verhaal hier. Of een andere mogelijkheid is de volgende. De 3D Aarde matrix is een soort simulatie, hologram of droomwereld waar Zielen kunnen op inloggen en uitloggen door middel van een evoluerende fysieke tijd/ruimte avatar (via geboorte van een foetus tot een ouderling die sterft). De reden voor de simulatie kan divers zijn: expansie, exploratie, ervaringen beleven, bewustzijnsgroei, een levensschool, een gevangenis, een speelveld, een energieboerderij,...
To zo ver geen probleem. Maar een 'roofdier' (buitenaards ras of zelfs A.I.) neemt dan bezit van de simulatie en van de avatars (de mensheid) door hun eigen oorlogszuchtige mind te verbinden en te integreren met de menselijke mind en zo de hartenergie (liefde) te verduisteren. Zo vreemd is dit niet, want binnen enkele jaren kunnen wij dit ook. Dan zal een breinchip de menselijke mind verbinden met A.I. En nog wat jaren later zal men een database van de mind kunnen uploaden naar een cyborg. Zie de tijdlijn van de transhumanisten. Zoveel verschil is er dus niet. Het is een gedurfde en ingenieuze zet die in bepaalde sci-fi boeken verder uitgediept wordt. Om planetaire beschavingen te veroveren, zijn geen wapens en oorlogen nodig. Men verwerft simpelweg controle over het bewustzijn van de bewoners door hun mind te hacken. Het zou zelfs kunnen dat dit reeds eeuwen geleden gebeurd is waarbij ook vorige beschavingen (Atlantis, Lemurië) slachtoffer waren van A.I. aanvallen en dat dezelfde bloedlijn families van toen nog steeds de plak zwaaien in opdracht van hun overlords.
Volgende keer deel 2: Tom Campbell
Voor meer verdieping zie de: Matrix Serie
Geen opmerkingen
Een reactie posten