Tweelingen tweespraak

 

Tweespraak van een tweeling voor de geboorte.

Vraagt de ene baby aan de andere: "Geloof jij in een leven na de geboorte?"
Zegt de andere baby: "Natuurlijk. Er moet wel wat zijn, misschien is ons bestaan hier slechts een voorbereiding op het leven na de geboorte!"

Vraagt de ene weer: "Maar hoe zal er dat dan uitzien?"
Zegt de andere: "Ik weet het niet precies, maar ik stel mij veel licht voor en wij zullen lopen op onze eigen voeten en eten met onze eigen mond."

Zegt de ene weer: "Lariekoek, zelf lopen en zelf eten! Voor het lopen is hier totaal geen ruimte, en voor het eten hebben we toch de navelstreng. Nee. . . er kan geen leven zijn na de geboorte!"
Zegt de andere: "Maar de navelstreng is zo kort. Dit kán toch niet alles zijn! Ik ben er van overtuigd dat er na de geboorte iets splinternieuws begint, iets wat wij gewoon nog niet kennen." 

Zegt de ene weer: "Maar, er is nog nooit iemand teruggekeerd van na de geboorte. Nee, het leven eindigt hier in deze smalle, donkere omgeving. Ik weet het zeker."
Zegt de andere: "Nou, ik weet niet helemaal hoe het leven na de geboorte zal zijn, maar in elk geval zullen wij onze moeder ontmoeten en zij zal voor ons zorgen."

Zegt de ene weer: "Moeder? Geloof jij in een moeder?"
Zegt de andere: "Natuurlijk, ze is overal om ons heen. Zonder haar konden wij niet eens bestaan."

Zegt de ene: "Daar geloof ik nou niks van. Ik heb nog nooit een moeder gezien, hoe kan ze dan ooit bestaan?"
Zegt de andere: "Misschien kunnen wij haar nu nog niet zien, maar af en toe, als we heel stil zijn, kan ik haar horen zingen, en voel ik haar hand over onze wereld strelen. Weet je, volgens mij begint het echte leven na onze geboorte."