Gillian was pas acht jaar oud, maar haar toekomst was al in gevaar. Haar schoolwerk was een ramp, althans volgens haar leraren. Ze leverde opdrachten te laat in, haar handschrift was vreselijk en haar testresultaten waren slecht. Het ene moment zat ze luidruchtig te friemelen, het volgende moment staarde ze uit het raam, en moest de leraar de les onderbreken om Gillian's aandacht terug te winnen. En het volgende moment deed ze iets wat de andere kinderen stoorde. Gillian maakte zich echter geen zorgen, want ze was gewend door gezagdragers gecorrigeerd te worden. Ze zag zichzelf niet als een moeilijk kind. Niettemin was de school wel bezorgd en de ouders van Gillian kregen een brief van de directie.
De school dacht dat Gillian een of andere leerstoornis had en wellicht beter naar een school voor kinderen met speciale behoeften kon gaan. Dit speelde zich allemaal af in de jaren dertig van vorige eeuw. Tegenwoordig zou men Gillian diagnosticeren als een kind met aandachtsstoornissen en een onbedwingbare hyperactiviteit. Wellicht zouden ze haar Ritaline of iets dergelijks voorschrijven. Maar de ADHD epidemie was nog niet uitgevonden in die tijd. Het was geen 'beschikbare' aandoening.
Gillian's ouders ontvingen de brief van de school met grote bezorgdheid en kwamen in actie. Uit angst voor het ergste nam Gillians moeder haar mee naar een psycholoog voor een onderzoek. Gillian herinnert zich nog dat ze werd uitgenodigd in een grote kamer met eikenhouten panelen en in leer gebonden boeken op de planken. In de kamer naast een groot bureau stond een imposante man in een tweed jasje. Hij nam Gillian mee naar het einde van de kamer en zette haar neer op een grote leren bank. Gillian's voeten raakten de grond niet en ze was op haar hoede. Nerveus over de indruk die ze zou maken, ging ze op haar handen zitten om niet te friemelen.
De psycholoog ging terug naar zijn bureau en vroeg Gillians moeder naar de moeilijkheden die Gillian op school had en de problemen die ze veroorzaakte (volgens de school). Tijdens het gesprek hield hij haar de hele tijd nauwlettend in de gaten. Dit maakte Gillian erg ongemakkelijk en verward. Ze voelde dat deze man een belangrijke rol in haar leven zou spelen. Ze wist wat het betekende om naar een 'speciale school' te gaan, en daar wilde ze niets mee te maken hebben. Ze had echt niet het gevoel dat ze problemen had, maar iedereen leek te geloven dat ze die wel had. Gezien de manier waarop haar moeder de vragen beantwoordde, was het mogelijk dat zelfs zij er zo over dacht. Misschien, dacht Gillian, hadden ze wel gelijk.
Uiteindelijk stopten Gillians moeder en de psycholoog met praten. De man stond op van zijn bureau, liep naar de bank en ging naast het meisje zitten. 'Gillian, je bent heel geduldig geweest, en daar wil ik je voor bedanken,' zei hij. 'Maar ik ben bang dat je nog wat langer geduld moet hebben. Ik moet je moeder nu even onder vier ogen spreken. We gaan voor een paar minuten de kamer uit. Maak je geen zorgen, we blijven niet lang weg.' Gillian knikte bedenkelijk, en de twee volwassenen lieten haar daar alleen zitten. Maar voor hij de kamer verliet, leunde de psycholoog over zijn bureau en zette de radio aan.
Zodra ze in de gang buiten de kamer waren, zei de dokter tegen Gillians moeder: 'Blijf hier maar even staan, en kijk wat ze doet.' Er was een raam in de kamer en zij gingen aan de zijkant staan, zodat Gillian hen niet kon zien. Gillian stond vrijwel meteen op en bewoog door de kamer op de muziek. De twee volwassenen stonden een paar minuten stil toe te kijken, gefixeerd op de gratie van het meisje. Iedereen kon merken dat Gillians bewegingen iets natuurlijks - zelfs oerouds - hadden en dat er een uitdrukking van puur plezier op haar gezicht verscheen. Tenslotte wendde de psycholoog zich tot Gillians moeder en zei: 'Weet u, mevrouw Lynne, Gillian is niet ziek. Ze is een danseres. Breng haar naar een dansschool.'
Haar moeder deed precies wat de psychiater voorstelde. Gillian vertelt zelf wat er toen gebeurde. 'Ik kan je niet vertellen hoe geweldig het was,' vertelt ze. 'Ik liep die kamer binnen en het zat er vol met mensen zoals ik. Mensen die niet stil konden zitten. Mensen die moesten bewegen om te kunnen denken.'
Ze begon elke week naar de dansschool te gaan, en oefende elke dag thuis. Uiteindelijk deed ze auditie voor de Royal Ballet School in Londen, en die accepteerden haar. Ze werd lid van de Royal Ballet Company zelf, werd soliste en trad op over de hele wereld. Toen dat deel van haar carrière eindigde, richtte ze haar eigen muziektheatergezelschap op en produceerde ze een reeks zeer succesvolle shows in Londen en New York. Uiteindelijk ontmoette ze Andrew Lloyd Webber en ze creëerde samen met hem enkele van de meest succesvolle muziektheaterproducties in de geschiedenis, waaronder Cats en The Phantom of the Opera.
De kleine Gillian, het meisje met het bewegelijke lichaam en het dromerige karakter, werd bekend als Gillian Lynne, een van de meest talentvolle danseressen en choreografen van onze tijd, iemand die miljoenen mensen plezier bezorgde en ook miljoenen dollars verdiende. Dit gebeurde omdat iemand diep in haar ogen keek - iemand die kinderen zoals zij eerder had gezien en wist hoe hij de tekenen moest lezen. Iemand anders had haar misschien medicijnen gegeven en gezegd dat ze rustig moest worden. Maar Gillian was geen probleemkind. Ze hoefde niet naar een speciale school. Ze moest gewoon zijn wie ze echt was.
° What parents can learn from the Gillian Lynne story
Geen opmerkingen
Een reactie posten